Kantoormiep

Even voor de goede orde…ik ben geen kantoormiep. Allesbehalve, ben ik laatst achtergekomen.
In het dagelijks leven ben ik speltherapeut. Spelenderwijs therapie geven aan kinderen. Wat inhoud dat ik soms apenkooiend door de spelkamer ga, of een baby naspeel of zandkastelen aan het bouwen ben of ga zo maar door.
Tot er een hele rustige zomerperiode aanbrak.
Ik was genoodzaakt om mijn administratie bij te werken. Ok, dat moet ook gebeuren, fijn dat daar ook eens een keer tijd voor is.
Maar eenmaal achter die computer ging er een andere wereld voor me open. De wereld van de kantoormiepen en computermensen.
En ik kan je vertellen, dat is een aparte wereld.
Elke morgen rond een uurtje of negen wandelde ik vrolijk het kantoor binnen. Duidelijke afkeurende blikken van mijn collega’s. De eerste dagen vroeg ik me af of mijn haar raar zat, of er misschien zo’n welbekende tandpastavlek op mijn shirt zou zitten…maar ik kon niks ontdekken.
Na enkele dagen deze ervaring opgedaan te hebben, en dit eens goed te observeren, kwam ik tot de ontdekking dat ik simpelweg te laat arriveerde. Het viel me ineens ook op dat iedereen al muisstil aan zijn of haar eigen eilandje zat te werken. Iedereen zat met zijn neus tegen het beeldscherm aangeduwd en was ijverig aan het typen.
Geen vrolijk kletspraatje, geen theeleutmomentje, niks van dit alles. Gewoon stil zijn en typen.
Op een van mijn enerverende kantoordagen kwam een collega mij het laatste beschuitje met muisjes brengen. (de rest had hem natuurlijk ALLANG op, aangezien ik wederom pas rond 9 uur binnen kwam huppelen) Ze zette het beschuitje op mijn bureau, en op de weg terug naar haar computer (dus met haar rug naar mij toe) kreeg ik nog even snel te horen, als ik goed luisterde, dat ze oma was geworden. Nog voordat ik haar kon feliciteren of kon vragen of alles goed was met moeder en kind, zat de kersverse oma alweer met haar neus in de computer…
Vol verbazing besloot ik thee te gaan halen voor bij dat heerlijke beschuitje. Ik besloot mijn collega’s te storen met de vraag of zij ook wat wilden. Her en der kwam een korte ‘thee’ of ‘cappuccino’ mijn kant op. Helaas was de keuken niet bereikbaar, omdat deze grenst aan een vergaderruimte die bezet was. Ik was genoodzaakt om helemaal naar de andere kant van het gebouw te lopen om daar thee te halen. Maar in dat kleine B-keukentje stonden alleen kartonnen bekertjes. Ik besloot mijn collega’s niet teleur te stellen en toch hun bestelling mee te nemen. Bij terugkomst in het, nog steeds muisstille, kantoor, kreeg ik afkeurende blikken vanwege de kartonnen bekertjes. Maar aangezien het typrecord die dag nog verbroken moest worden, zei niemand er wat over en werd er hardnekkig doorgetypt.
Rustig starte ik mijn computer op, begon mijn mail door te spitten en besloot ook even te genieten van het beschuitje en de thee.
Stipt om half 1 kwam ik tot de ontdekking dat mijn kantoor-collega’s toch konden praten. Ze stonden allemaal op, want het is tijd voor de gezamenlijke lunch. En owee als je nog iets af moest maken, want half 1 is lunchtijd…en zo is het!
Tijdens de lunch werden wat oppervlakkige gesprekken gevoerd. Het leek meer een wedstrijdje overtreffen. Waar de ene collega vol adrenaline vertelde over een vakantie in een tentje met de heftigste stormen, had de andere collega dat ook meegemaakt, maar dan ook nog met een insectenplaag er bij! Ondertussen lief lachend en de meegebrachte lekkernijen met elkaar delend, ging dit wedstrijdje een half uurtje door. Daarna was het natuurlijk weer tijd om verder te gaan met de beste vingersport van de dag,…typen!
Alle dagen op kantoor heb ik me afgevraagd of er iets mis was met mijn concentratieboog. Ik vrees dat dat zo is. Na een uur aan een stuk te typen, begonnen mijn gedachten structureel af te dwalen. Ik besloot even te surfen naar AH om een lekker recept op te zoeken voor die avond, of even op internet te speuren naar leuke boeken of cursussen. Om het nog enigszins werkgerelateerd te houden…
Ik stond elke dag op het punt om met mijn collega’s te overleggen of zij nooit last hadden van afleiding, geluiden van buiten, concentratieproblemen…maar ik heb het al die dagen niet gedurfd.
Aangezien al deze collega’s theoretisch erg sterk onderbouwd waren en hun oordeel snel klaar hadden, zou ik vast en zeker in een hokje gestopt zijn. Maar welk hokje. En deze gedachte bracht me weer naar een volgende zoekopdracht op google…ADHD, concentratieproblemen op het werk, etc…