Iets nieuws, blog schrijven

Hallo people,

Als je niet op deze berichten zit te wachten, sorry dan alvast!
Ik heb besloten dat ik het heerlijk vind om eens in de zoveel tijd een blog te schrijven. Maar een blog schrijven voor jezelf is saai...ik weet namelijk zelf letterlijk wat er staat dus ik kan mezelf niet verrassen met pakkende teksten. Toen kwam ik tot de ontdekking dat deze website van mij nog bestond! Dus waarom niet hier af en toe een blog neerknallen?
Onder andere het fijne aan deze site is dat iedereen zichzelf kan aanmelden om op de hoogte te blijven van mijn blogs. Aan de andere kant kan iedereen nu ook besluiten om zich af te melden van deze emaillijst. Dus doe wat voor jou het beste is. Ik zal niet wekelijks iets plaatsen, maar eens in de zoveel weken gedachtenspinsels op een hopelijk pakkende en leuke manier op 'papier' zetten. Om alvast kennis te maken met mijn schrijfstijl, heb ik een eerste blog geschreven. Veel leesplezier!
(oh en speciaal voor nikki...stop hier met lezen...als je snapt wat ik bedoel)

Twee zielen, 1 gedachte……of toch niet?

Tot een paar dagen geleden was ik toch echt in de veronderstelling dat mijn vriend en ik dezelfde reis gemaakt hadden. Tot het moment kwam dat we onze vakantieverhalen gingen delen met vrienden en familie.
Het begon op een feestje met vrienden. Blij om onze verhalen te kunnen delen begonnen we allebei enthousiast ons verhaal te vertellen aan onze vrienden en vriendinnen.
Helaas (of gelukkig?) heb ik de slechte eigenschap om twee gesprekken tegelijk te kunnen volgen. Terwijl ik mijn verhaal aan het doen ben, hoor ik hem hele spannende dingen vertellen. Ik vang flarden op over slangenbeten, op het nippertje overleefd en zo gaat het maar door..
Op dat moment begin ik me af te vragen of hij het misschien over een andere vakantie heeft. Misschien een van zijn vorige reizen waar ik niet bij was. Maar al snel blijkt dit echt over onze pasgemaakte reis naar Canada te gaan. Ik rond mijn gesprek af en besluit me bij zijn groepje luisteraars te voegen. Gewoon om eens te horen waar zijn spannende avonturen over gaan. Ik heb geluk. Er sluiten zich nog een paar nieuwe toehoorders aan bij mijn vriend, de grote verteller. Dus hij begint vol enthousiasme opnieuw over een door ons beleefd avontuur.
Ik luister aandachtig en hoor hem praten over een situatie waar ik bij was. We gingen samen moutainbiken. Ok, ik weet waar hij het over heeft. In mijn ogen laat hij een paar belangrijke details weg in het verhaal, maar ik besluit hem niet te storen in zijn verhaal. Veel te nieuwsgierig naar waar dit heen kan gaan. In mijn beleving was die tocht allesbehalve avontuurlijk.
Mijn vriend bouwt het verhaal langzaam op. Hij vertelt dat we last hadden van muggen en vliegen. (LAST? We werden BELAAGD zul je bedoelen). Dan zegt hij dat ik een sissend geluid hoorde en besloot van mijn fiets af te stappen. Dat deed ik erg voorzichtig, en maar goed ook, want echt op een centimeter naast mijn been zat een ratelslang klaar om te bijten!! Zijn kopje was al omhoog en de ratel was al volop aan het ratelen. Hij vervolgt zijn verhaal vol adrenaline, dat ik langzaam van de slang wegliep terwijl hij foto’s maakte van de slang.
Wow…ik zucht en denk bij mezelf…dat was echt een spannend verhaal. Maar was ik diegene waarover hij net verteld heeft? In mijn beleving ging het zo:
We zaten inderdaad op de fiets. En ik hoorde helemaal geen gesis of geratel van een slang. Een van ons, en het is mij werkelijkwaar onbekend wie van ons de eerste was die hem zag, riep: hee een slang. Supertof, laten we stoppen en kijken! We legden rustig onze fiets neer, hoorden weliswaar WEL de ratel op en neer gaan. Maar we hebben op veilige afstand rustig foto’s gemaakt van de slang. Nou ja, HIJ heeft de foto’s gemaakt, terwijl ik stond te dansen en springen om alle muggen en andere steekbeesten bij me uit de buurt te houden. Vervolgens zijn we weer snel op de fiets gesprongen om de steekbeesten zoveel mogelijk te kunnen ontvluchten…
Ik besluit in enkele seconden na het aanhoren van zijn verhaal, dat zijn variant op onze vakantieverhalen veel indrukwekkender is, en voor de toehoorder veel interessanter om naar te luisteren. Dus ik houd wijselijk mijn mond en geef hem in het vervolg het woord als het gaat om onze ervaringen met het ‘wildlife’ in Canada.
Maar de uitdrukking ‘twee zielen, 1 gedachte’ gaat voor ons in ieder geval (nog) niet op!